استاد مصطفی اسماعیل - تلاوت سوره مریم 36-1 (کهیعص) - اسکندریه 1959

بسم الله الرحمن الرحیم

" کهیعص " ؛  فالکاف اسم کربلا ، والهاء هلاک العترة ، والیاء یزید وهو ظالم الحسین علیه السلام ، والعین  عطشه ، والصاد صبره

تلاوتی زیبا و شنیدنی از ابتدای سوره مبارکه حضرت مریم سلام الله علیها، با صدای اکبرالقرا استاد مصطفی اسماعیل

مصطفی اسماعیل / سوره مریم 36-1 / اسکندریه - 1959 / 76 دقیقه

https://archive.org/download/372-Maryam_1-36_Alexandria_1959.wma

سعد بن عبدالله قمی به همراه احمد بن اسحاق به دیدار امام حسن عسکری (ع) در سامرا می روند و در این ملاقات ، حضرت مهدی (عج) را که در آن زمان کودکی خردسال بود زیارت می کنند و سوالاتی از آن حضرت می پرسند. یکی از این سوالات در باره ی تاویل آیه شریفه کهیعص (سوره مریم،آیه1 ) است؛

سأل سعد بن عبدالله، القائم علیه السلام عن تأویل " کهیعص " ، قال علیه السلام : هذه الحروف من أنباء الغیب أطلع الله علیها عبده زکریا ، ثم قصها على محمد صلى الله علیه وآله ، وذلک أن زکریا سأل ربه أن یعلمه أسماء الخمسة ، فأهبط علیه جبرئیل علیه السلام فعلمه إیاها.

فکان زکریا علیه السلام إذا ذکر محمدا صلى الله علیه وآله وعلیا وفاطمة والحسن علیهم السلام سری عنه همه و انجلى کربه ، واذا ذکر اسم الحسین علیه السلام خنقته العبرة ووقعت علیه البهرة ، فقال علیه السلام ذات یوم : إلهی مابالی إذا ذکرت أربعة منهم تسلیت بأسمائهم من همومی وإذا ذکرت الحسین تدمع عینی وتثور زفرتی ؟

فأنبأه الله تبارک وتعالى عن قصته فقال : " کهیعص "  فالکاف اسم کربلا ، والهاء هلاک العترة ، والیاء یزید وهو ظالم الحسین علیه السلام ، والعین  عطشه ، والصاد صبره ، فلما سمع ذلک زکریا علیه السلام لم یفارق مسجده ثلاثة أیام ومنع  فیهن الناس من الدخول علیه ، وأقبل على البکاء والنحیب وکان یرثیه : إلهی أتفجع  خیر جمیع خلقک بولده ؟ إلهی أتنزل بلوى هذه الرزیة بفنائه ؟ إلهی أتلبس علیا وفاطمة ثیاب هذه المصیبة ؟ إلهی أتحل کربة هذه المصیبة بساحتهما ؟
ثم کان یقول : إلهی ارزقنی ولدا تقر به عینی على الکبر فإذا رزقتینه فافتنی  بحبه ، ثم افجعنی به کما تفجع محمدا حبیبک بولده . فرزقه الله یحیى وفجعه به ، وکان حمل یحیى علیه السلام ستة أشهر ، وحمل الحسین علیه السلام کذلک ، الخبر

حضرت زکریا از پروردگارش درخواست کرد که «اسماء خمسه طیبه‏» را به وی بیاموزد. خداوند متعال، جبرئیل امین را بر او فرو فرستاد و آن اسماء را به او تعلیم داد. حضرت زکریا هنگامی که نام‏های محمد (ص)، علی (ع)، فاطمه (س) و حسن (ع) را یاد می‏کرد، اندوه و ناراحتی‌اش بر طرف می‏شد و گرفتاریش از بین می‏رفت. امام هنگامی که از حسین (ع) یاد می‏کرد، بغض گلویش را می‏فشرد و مبهوت می‏شد. به همین دلیل روزی از خداوند سبب این اندوه و ناراحتی را جویا شد و گفت: بارالها! چرا وقتی آن چهار نفر را یاد می‏کنم، آرامش می‏یابم و اندوهم بر طرف می‏شود، اما وقتی حسین را یاد می‏کنم، اشکم جاری و ناله ‏ام بلند می‏شود؟ خدای تعالی او را از داستان شهادت امام حسین (ع) آگاه کرد و فرمود:

(کهیعص)

پس (کاف) نام کربلاست

(ها) هلاکت عترت پیغمبر

(یا) یزید است که  ستم کننده بر حسین (ع) است

(عین) عطش حسین

و(صاد ) صبر اوست

حضرت زکریا پس از شنیدن این مطلب ، تا سه روز در مسجد به گریه و زاری پرداخت... و در نهایت از خداوند درخواست کرد: به من  فرزندی عطا کن که چشمم در سن پیری به او روشن شود و محبتش در دلم فتنه انگیزد، سپس مرا نیز در غم از دست دادنش بنشان چنان که محمد(ص) حبیب خود را در سوگ فرزندش خواهی نشاند

خداوند یحیی را به وی داد و پس از آن به شهادت او سوگوارش ساخت و مدت حمل یحیی شش ماه بود هم چنان که مدت حمل حسین (ع) شش ماه بود...

(برای مطالعه کامل این حدیث ، به  " بحارالانوار ،جلد 52،ص71الی89 " مراجعه کنید)

* فهم وتحلیل روایات تأویل آیه «کهیعص» به واقعه کربلا *

http://mfh.journals.ikiu.ac.ir/article_1143.html